Ζόμπι

Ο Ντάνι θυμάται τη νύχτα εκείνη που αποφάσισε να πάει στο δάσος, με νωπές ακόμα τις μνήμες από το χαμό του καλύτερού του φίλου. Αφού έφτασε, κάθισε και για αρκετή ώρα περισυλλογιζόταν, δίχως να μπορεί όμως να βρει γαλήνη στη σκέψη του. Αυτό, μέχρι τη στιγμή που ξεπρόβαλε ξαφνικά μια παρουσία μέσα από τους θάμνους. Η μορφή παρέπεμπε στο παρουσιαστικό του φίλου του. Του ίδιου φίλου που του έλειπε. Του ίδιου φίλου που τόσο πολύ αγαπούσε. Του ίδιου φίλου που θρηνούσε. Το «πλάσμα» τον πλησίασε με αργό και μηχανικό τρόπο.

Ο Ντάνι σάστισε και έμεινε ακίνητος. Τα συναισθήματά του αντικρουόμενα. Κάθε βήμα που έφερνε αυτήν την άγνωστη και απόκοσμη φιγούρα όλο και πιο κοντά, του δημιουργούσε ευφορία και συνάμα ανατριχίλα. Όταν η απόσταση μεταξύ τους μηδενίστηκε, ο Ντάνι άρχισε να παρατηρεί. Παρατηρούσε σιωπηλός, αλλά μέσα του έβραζε. Του ερχόταν να ουρλιάξει, αλλά η καρδιά του δεν τον άφηνε. Τρομολαγνεία και ευτυχία, δυο συναισθήματα τόσο αντικρουόμενα που τη δεδομένη στιγμή είχαν γίνει ένα.

Ο καλύτερός του φίλος βρισκόταν εκεί μπροστά του, όμως δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος. Δεν ήταν καν το ίδιο πλάσμα. Δεν ήταν ζωντανός, δεν ήταν νεκρός. Ήταν κάτι ανάμεσα και στα δυο. Ένα αποκύημα όχι της φαντασίας, αλλά μιας φριχτής αλήθειας που ο ανθρώπινος νους δε δύναται να δεχτεί.

Βρυκόλακες Στο Χωριό

Θυμάμαι αρκετά καλά εκείνη τη νύχτα.Καθόμουν με τα ξαδέρφια μου έξω από την εκκλησία του χωριού.Ξαφνικά κάποιος από μακριά άρχισε να φωνάζει το όνομα μου.
Στην αρχή φαντάστηκα ότι θα ήταν οι γονείς μου ή κανένας γνωστός.
Εκείνη τη νύχτα άκουσα το όνομα μου άλλες δύο φορές!Το επόμενο πρωί ρώτησα αν κάποιος με είχε φωνάξει εχτές.Με κοιτούσαν σα να ήμουν παλαβός.
Από εκείνη τη στιγμή διαπίστωσα οτι ένα από τα ξαδέρφια μου άρχισε να φέρεται παράξενα,μου έλεγε να μη βγαίνω το βράδυ να μην απαντώ στο κάλεσμα του ονόματος μου και ότι τα έλεγε από ενδιαφέρον.
Τις επόμενες μέρες το πίεσα να μου πει τι συνέβαινε και έτσι έκανε.
Με τρόμο μου αποκάλυψε ότι το χωριό από παλιά περιβάλεται από μύθους βρυκολάκων!!!!Και ότι πιάνουν τα θύματα τους φωνάζοντας το όνομα τους.Εκείνο το βράδυ έμεινα μέσα.
Κατάλαβα ότι έλεγε αλήθεια όταν σηκώθηκα το βράδυ για να πιω νερό και είδα μια σκιά με καρφωμένα δυο,σαν διαμάντια μάτια πάνω μου!!!!!!
Από εκείνη τη μέρα άρχισα να πιστεύω στα βαμπίρ.

Βρέθηκαν βρυκόλακες στην Σωζόπολη

Ομάδα αρχαιολόγων από το Πανεπιστήμιο της Σόφιας έφεραν στο φως δυο ανθρώπινους σκελετούς που χρονολογούνται από το Μεσαίωνα, οι οποία είχαν καρφωμένους στο στήθος τους ράβδους σιδήρου, για να τους εμποδίσουν, σύμφωνα με το μύθο, να μεταμορφωθούν σε βρικόλακες. «Δεν καταλαβαίνω γιατί μια τόσο συνηθισμένη ανακάλυψη έγινε τόσο δημοφιλής. Μάλλον λόγω του μυστηρίου που περιβάλλει τη λέξη ‘βαμπίρ’.

Οι περισσότεροι από τους σκελετούς άνηκαν σε αριστοκράτες και κληρικούς. Το περίεργο είναι ότι δεν υπήρχαν γυναίκες μεταξύ τους. Μάλλον δεν πίστευαν στις ‘μάγισσες’», δήλωσε σχετικά ο Μποζιντάρ Ντιμιτρόφ, διευθυντής του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας της Σόφιας για την πρόσφατη ανακάλυψή του στην Βουλγαρική πόλη Σωζόπολη. Συμπληρώνοντας πως «Πρόκειται για μια συνηθισμένη πρακτική σε ορισμένες επαρχίες της χώρας που λάμβανε χώρα μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα». Συγκεκριμένα οι συγγενείς των νεκρών που είχαν κάνει κακό στην ζωή τους, τους κάρφωναν σιδερένιες ράβδους μέσα στην καρδιά για να τους εμποδίσουν να γυρίσουν από τον τάφο και να πιουν το αίμα των ζωντανών. 

Συνολικά έχουν βρεθεί πάνω από 100 πτώματα στην Βουλγαρία, ενώ αντίστοιχες μακάβριες ανακαλύψεις έχουν γίνει και στην Βενετία. 

Βρυκόλακες

Οι βρυκόλακες είναι δημιουργήματα της λαϊκής φαντασίας, τα οποία στην ελληνική και χριστιανορθόδοξη παράδοση έχουν ποικίλα χαρακτηριστικά. Κατά τις διάφορες δοξασίες πρόκειται για σώματα νεκρών που για κάποιες αιτίες εξέρχονται από τους τάφους τη νύκτα και μπορούν να πάρουν διάφορες μορφές ζώων, ιδιαίτερα κατοικίδιων πχ σκύλου ή κατσικιού με απώτερο σκοπό να φοβίσουν ή να ενοχλήσουν τους ζωντανούς συγγενείς τους ή και ξένους, περιφερόμενοι στους χώρους που διαβιούσαν. Έτσι συνδέονται άμεσα με το κακό και τον Σατανά. Σε κάποιες περιοχές λέγονται “καταχανάδες” ή “τυμπανιαίοι” γιατί είναι φουσκωμένοι από το αίμα των ανθρώπων που έχουν πιεί. Τρέφονται με αίμα, αλλά και γάλα ή αλεύρι, μαγαρίζουν (λερώνουν) το σπίτι συγγενικών τους προσώπων και σκοτώνουν πρώτα τους συγγενείς τους. Δεν τους επηρεάζει ο ήλιος, αλλά φοβούνται τα Θεία και, κατά κάποιες ελληνικές παραδόσεις, η μόνη ημέρα που γυρίζουν στον τάφο τους είναι το Σάββατο ή η Κυριακή. Δεν μπορούν να διασχίσουν νερό, ειδικά θαλασσινό. Αλλα οι επιστημονες δεν αρνουνται την εμφανιση τους, λογω καποιων παραξενων επιθεσεων ζωων. Μπορει να ζουνε ακομα και σημερα απλα να μην εχουν τα εντονα χαρακτηστικα οπως στις κινηματογραφικες ταινιες(ματια κτλ.). Δεν πρέπει να συγχέονται με τα Βαμπίρ της Ανατολικής Ευρώπης, που έχουν δικές τους παραδόσεις, αλλά ούτε και με τα αποκυήματα της λογοτεχνίας, δηλ. τον Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ, το Βαμπίρ του Τζον Πολλιντόρι, ή την Καμίλλα του Λε Φανού. Σύμφωνα με τη λογοτεχνία, τα βαμπίρ τρέφονται με το αίμα των ζωντανών. Μένουν στους τάφους τους κατά την διάρκεια της μέρας και βγαίνουν απ’ αυτούς μόλις νυχτώσει, εξαιτίας της αδυναμίας τους στο ηλιακό φως. Συνήθως παρουσιάζονται, σε έργα φαντασίας, με κυνόδοντες μεγαλύτερους του κανονικού, τους οποίους χρησιμοποιούν για να τρυπούν το σώμα των θυμάτων τους. Περισσότερο γνωστές στο ευρύ κοινό είναι οι παραδόσεις των βαμπίρ στην Ρουμανία, και αγνοούνται οι πλούσιες ελληνικές παραδόσεις για τους βρυκόλακες (ή βουρβούλακες ή βρυκολάκιους), που υπήρχαν σε όλη την Ελλάδα και στη Μ. Ασία (πχ Πόντος). Σήμερα, οι σύγχρονοι ανθρωπολόγοι προσπαθούν να διαχωρίσουν τον μύθο από την πραγματικότητα και να εξηγήσουν γιατί οι παραδόσεις για τους «απέθαντους» είναι τόσο διαδεδομένες, δεδομένου πως δεν έχει αποδειχθεί η ύπαρξη τέτοιων όντων

Βρυκόλακες στην Ελλάδα

Είναι γεγονός ότι οι βρυκόλακες δεν ήρθαν από τα Καρπάθια αλλά από την (οι μυθικές λάμιες που έπιναν το αίμα των θυμάτων τους μέχρι να πεθάνουν).

Ιστορίες και θρύλοι για βρυκόλακες υπάρχουν σκόρπιες σε πολλές περιοχές της Ελλάδος. βέβαια τα ονόματά τους αλλάζουν κατά περίσταση και περιοχή.

Στην Μάνη υπάρχουν δύο είδη βρυκολάκων: οι “ριχτοί”, αυτοί που δεν ησυχάζουν ποτέ και οι “σαββατιανοί”, αυτοί δηλαδή που βγαίνουν από το μνήμα τους μόνο το Σάββατο. όποτε και αν βγαίνουν την νύχτα, γυρίζουν στο μνήμα τους την αυγή πριν βγει ο ήλιος και λαλήσει ο μαύρος κόκορας (γι’αυτο και στα νησιά δεν τους σφάζουν).

Στην Σάμο εμφανίζονται από τα μεσάνυχτα μέχρι την αυγή, αλλά μπορεί να βγουν και στις 12:00 το μεσημέρι ακριβώς μόνο που δεν μπορούν να απομακρυνθούν από τον τάφο τους.

Στην Χίο πιστεύεται ότι οι βρυκόλακες αποχωρούν μόνο όταν λαλήσει ο άσπρος κόκορας τρεις φορές.

Στην Αμοργό επίσεις πιστεύουν ότι οι βρυκόλακες εμφανίζονται και την ημέρα.
αντίθετα στην Μακεδονία βγαίνουν μόνο τις νύχτες με πανσέληνο.

Ακόμα είναι τόσες πολλές οι δοξασίες για τους λόγους για τους οποίους κάποιος βρυκολακιάζει που κανείς δεν είναι υπεράνω πάσης υποψίας.

Στην Μυτιλήνη πιστεύουν ότι βρυκολακιάζουν αυτοί που έχουν κάνει μεγάλα εγκλήματα.

Στην Άνδρο γίνονται αυτοί που όταν πεθάναν κάποιος τους βλαστήμησε ή τον καταράστηκε (γι αυτό και στην Ελλάδα ο ετοιμοθάνατος ζητά από όλους συγχώρεση).

Στην Σκύρο και την Θράκη βρυκολακιάζουν οι άταφοι και άψαλτοι.