Τρομακτικό Οτοστόπ

Ένα βράδυ οδηγούσε ένας νεαρός σε έναν απομονωμένο δρόμο και είδε μια κοπέλα με άσπρο φόρεμα να του κάνει οτοστόπ…σταμάτησε και την πήρε στο αμάξι! του είπε η κοπέλα την οδό κτλ και μόλις έφτασαν έξω από το σπίτι της κοπέλας εκείνη εξαφανίζεται!!! τα χάνει αυτός που οδηγούσε,άλλα πάει και χτυπάει το κουδούνι στο σπίτι που βρίσκεται …του ανοίγει ένας ηλικιωμένος κύριος κ τον ρωτάει τι θέλει τέτοια ώρα… ο νεαρός του διηγείται την ιστορία και μαντέψτε τι απαντάει ο κύριος…”συγνώμη παιδί μου, άλλα εδώ δε μένει καμιά κοπέλα…η κόρη μου έχει πεθάνει εδώ και 13 χρονιά..”

Ζόμπι

Ο Ντάνι θυμάται τη νύχτα εκείνη που αποφάσισε να πάει στο δάσος, με νωπές ακόμα τις μνήμες από το χαμό του καλύτερού του φίλου. Αφού έφτασε, κάθισε και για αρκετή ώρα περισυλλογιζόταν, δίχως να μπορεί όμως να βρει γαλήνη στη σκέψη του. Αυτό, μέχρι τη στιγμή που ξεπρόβαλε ξαφνικά μια παρουσία μέσα από τους θάμνους. Η μορφή παρέπεμπε στο παρουσιαστικό του φίλου του. Του ίδιου φίλου που του έλειπε. Του ίδιου φίλου που τόσο πολύ αγαπούσε. Του ίδιου φίλου που θρηνούσε. Το «πλάσμα» τον πλησίασε με αργό και μηχανικό τρόπο.

Ο Ντάνι σάστισε και έμεινε ακίνητος. Τα συναισθήματά του αντικρουόμενα. Κάθε βήμα που έφερνε αυτήν την άγνωστη και απόκοσμη φιγούρα όλο και πιο κοντά, του δημιουργούσε ευφορία και συνάμα ανατριχίλα. Όταν η απόσταση μεταξύ τους μηδενίστηκε, ο Ντάνι άρχισε να παρατηρεί. Παρατηρούσε σιωπηλός, αλλά μέσα του έβραζε. Του ερχόταν να ουρλιάξει, αλλά η καρδιά του δεν τον άφηνε. Τρομολαγνεία και ευτυχία, δυο συναισθήματα τόσο αντικρουόμενα που τη δεδομένη στιγμή είχαν γίνει ένα.

Ο καλύτερός του φίλος βρισκόταν εκεί μπροστά του, όμως δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος. Δεν ήταν καν το ίδιο πλάσμα. Δεν ήταν ζωντανός, δεν ήταν νεκρός. Ήταν κάτι ανάμεσα και στα δυο. Ένα αποκύημα όχι της φαντασίας, αλλά μιας φριχτής αλήθειας που ο ανθρώπινος νους δε δύναται να δεχτεί.

Το Καλογερικό

Καλησπέρα σε όλους! Ονομάζομαι Δημήτρης και κατάγομαι από ένα τουριστικό χωριό. Η αλήθεια είναι ότι εδώ δεν έχουμε και τόσες ”ιστορίες τρόμου” να λέμε. Έτσι όταν βρισκόμαστε στην παραλία το καλοκαίρι (και εφόσον έχουμε βαρεθεί το clubbing), διηγούμαστε ιστορίες από κατασκηνώσεις ή και ιστορίες από άλλα μέρη πιο μακάβριες. Όλοι όμως οι ντόπιοι έχουμε μια κοινή ιστορία που ανατριχιάζουμε στο άκουσμά της και δεν χάνουμε στιγμή να την διηγηθούμε. Είναι μια ιστορία τρόμου που πηγάζει από το μακρινό παρελθόν κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας.

Η ιστορία έχει λοιπόν ως εξής. Κατά την περίοδο των μεταναστεύσεων από τη Μικρά Ασία όλοι βρήκαν καταφύγιο σε μικρά χωριά είτε ορεινά είτε παραθαλάσσια. Για τη μόρφωση των παιδιών λοιπόν δημιουργήθηκαν τα Μετόχια (σχολεία κρυμμένα σε κάμπους και βουνά ώστε να είναι ιδιαίτερα δυσεύρετα). Το Μετόχι όμως βρέθηκε και ο κάτοχός του (ένας καλόγερος) αλυσοδέθηκε από τους Τούρκους και σύρθηκε μαρτυρικά μέχρι το επόμενο χωριό (απόσταση 11 χιλιομέτρων) όπου ξεψύχησε. Και τώρα είναι το μεγάλο μπέρδεμα. Δυστυχώς η ευτυχώς κυκλοφορούν 2 διαφορετικές εκδοχές του θρύλου. Άλλοι λένε ότι εισβάλλει στα όνειρά σου και σου λέει να κάνεις πράγματα, αλλιώς αν δε τα κάνεις υπάρχουν ποινές (συνήθως μώλωπες κατά τη διάρκεια του ύπνου και ασφυξία). Ενώ οι υπόλοιποι υποστηρίζουν ότι αν  ακούσεις να σε φωνάζει κάποιος (χωρίς να το ακούνε άλλοι), θα σου πάρει τη μιλιά.

Την ιστορία αυτή δεν την έγραψα για να την πιστέψετε αφού ούτε εγώ είμαι σίγουρος για το αν ισχύει τελικά. Βρήκα αφορμή να τη γράψω γιατί ήταν ένα βαρετό Σάββατο και γιατί βαριόμουν να διαβάσω Μαθηματικά Κατεύθυνσης. Παρόλα αυτά είμαι πάντα πρόθυμος για μια βόλτα στον κάμπο τα μεσάνυχτα και πείτε με τρελό αλλά ζω για την στιγμή που θα ακούσω το σύρσιμο των αλυσίδων από τα βάση του κάμπου και την φωνή εκείνη… Δημηηηηητρρρρηηη.

Ευχαριστούμε τον φίλο για την ιστορία του.

Πηγή: http://gokuthelegend.wordpress.com/