Καλησπέρα σε όλους! Ονομάζομαι Δημήτρης και κατάγομαι από ένα τουριστικό χωριό. Η αλήθεια είναι ότι εδώ δεν έχουμε και τόσες ”ιστορίες τρόμου” να λέμε. Έτσι όταν βρισκόμαστε στην παραλία το καλοκαίρι (και εφόσον έχουμε βαρεθεί το clubbing), διηγούμαστε ιστορίες από κατασκηνώσεις ή και ιστορίες από άλλα μέρη πιο μακάβριες. Όλοι όμως οι ντόπιοι έχουμε μια κοινή ιστορία που ανατριχιάζουμε στο άκουσμά της και δεν χάνουμε στιγμή να την διηγηθούμε. Είναι μια ιστορία τρόμου που πηγάζει από το μακρινό παρελθόν κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Η ιστορία έχει λοιπόν ως εξής. Κατά την περίοδο των μεταναστεύσεων από τη Μικρά Ασία όλοι βρήκαν καταφύγιο σε μικρά χωριά είτε ορεινά είτε παραθαλάσσια. Για τη μόρφωση των παιδιών λοιπόν δημιουργήθηκαν τα Μετόχια (σχολεία κρυμμένα σε κάμπους και βουνά ώστε να είναι ιδιαίτερα δυσεύρετα). Το Μετόχι όμως βρέθηκε και ο κάτοχός του (ένας καλόγερος) αλυσοδέθηκε από τους Τούρκους και σύρθηκε μαρτυρικά μέχρι το επόμενο χωριό (απόσταση 11 χιλιομέτρων) όπου ξεψύχησε. Και τώρα είναι το μεγάλο μπέρδεμα. Δυστυχώς η ευτυχώς κυκλοφορούν 2 διαφορετικές εκδοχές του θρύλου. Άλλοι λένε ότι εισβάλλει στα όνειρά σου και σου λέει να κάνεις πράγματα, αλλιώς αν δε τα κάνεις υπάρχουν ποινές (συνήθως μώλωπες κατά τη διάρκεια του ύπνου και ασφυξία). Ενώ οι υπόλοιποι υποστηρίζουν ότι αν ακούσεις να σε φωνάζει κάποιος (χωρίς να το ακούνε άλλοι), θα σου πάρει τη μιλιά.
Την ιστορία αυτή δεν την έγραψα για να την πιστέψετε αφού ούτε εγώ είμαι σίγουρος για το αν ισχύει τελικά. Βρήκα αφορμή να τη γράψω γιατί ήταν ένα βαρετό Σάββατο και γιατί βαριόμουν να διαβάσω Μαθηματικά Κατεύθυνσης. Παρόλα αυτά είμαι πάντα πρόθυμος για μια βόλτα στον κάμπο τα μεσάνυχτα και πείτε με τρελό αλλά ζω για την στιγμή που θα ακούσω το σύρσιμο των αλυσίδων από τα βάση του κάμπου και την φωνή εκείνη… Δημηηηηητρρρρηηη.
Ευχαριστούμε τον φίλο για την ιστορία του.
Πηγή: http://gokuthelegend.wordpress.com/
Tromaktikes Istories 